Uit Toronto, Canada komt, met drie jaar vertraging, deze derde plaat aangewaaid van een band, die in het heel grote eigen land in de loop der jaren een ijzersterke live-reputatie bijeengespeeld heeft. Waarom deze plaat nu pas in Europa verdeeld wordt, is me, in deze geglobaliseerde tijden, niet meteen duidelijk, maar ik vermoed dat de Engelse promotor in stilte aan een tournee(tje) werkt en nu, middels het verzenden van een aantal promo’s, de radio’s en tijdschriften warm wil maken voor de muziek van het vijftal. Dat zijn Jim Mc Donald, Rob McLaren, Ethan Smith, Will Staunton en Matt Warry Smith, allemaal kerels in houthakkershemden, die de traditionele snaarinstrumenten (viool, gitaar, ukelele, banjo en wasbord) van de akoestische folk hanteren om de songs te brengen, die weliswaar als groep uitgewerkt worden, maar al met al toch telkens uit de koker van één van de groepsleden geknepen worden. Nu, de akoestische versie mag dan de basis voor deze folk zijn, heel geregeld wordt ook de elektrische toer opgegaan, laat dat duidelijk zijn.

Ambiance, up tempo songs, drie-, vier- of zelfs vijfstemmige zangpartijen…het maakt allemaal deel uit van het doel dat de band voor ogen had: een aantal nummers van hun eerste twee platen, aangevuld met een paar nieuwelingen, helemaal live in de studio opnemen.En zo geschiedde dus: in de Canterbury, een ‘studio met veel ervaring’, waar de plankenvloer muziek ademt, werd de hele zwik op tape gegooid, met als resultaat een heel leuke plaat van net geen drie kwartier en dertien songs, die je een naar ik vermoed goede voorsmaak geven van wat een live concert van de vijf kerels zoal voorstelt. Dit is een soort kampvuurplaat op speed en ik kan me levendig voorstellen dat Union Duke in eigen land een trouwe schare volgers heeft, die de teksten van de liedjes woord voor woord kunnen meezingen (al zal “brullen” wel meer op zijn plaats zijn, na verloop van tijd) en die na elk optreden het gevoel hebben dat ze de avond van hun leven hebben gehad. Goed en enthousiast gespeeld, leuke songs en ambiance bij bakken. Je moet als recensent nogal vaak met minder tevreden zijn….

(Dani Heyvaert)